Obraz morza, czyli bardzo trudny temat malarski
Malarstwo to dziedzina gdzie bardzo trudno przedstawiać plener, widok morza, las, palmy czy plażę tak, aby uniknąć kiczu. Dlatego trzeba bardzo umiejętnie działać, tak aby nie wpaść w banał. Z drugiej strony ogromnym zagrożeniem jest nadmierna abstrakcja, ucieczka w awangardę, rezygnacja z estetyki. To przecież sztuki wizualne, nie porzucajmy piękna. Nieoczywisty obraz morza – to intrygujące podejście do tematu. Mamy tutaj ledwo widoczne morze, które na domiar złego w kluczowym miejscu przysłania poręcz. Jako twórca, chciałem tu uzyskać efekt, pierwotnego zdziwienia i wręcz zniechęcenia, który po krótkiej chwili ustępuje na rzecz szerokiego zrozumienia i akceptacji. A nawet – afirmacji! Okazuje się że balustrada idealnie gra z linią horyzontu, że całość buduje dziwny nastrój, że słońce jest jeszcze gorętsze niż w kiczowatych widoczka plaży czy awangardowych abstrakcyjnych formach. Staram się unikać klasycznego spojrzenia na morze, gdzie jest widoczek i statki.
Nieoczywisty obraz morza
Obraz przedstawia minimalistyczną scenę, w której dominującą rolę odgrywają przestrzeń, światło i wyciszona kolorystyka. Punkt widzenia artysty osadzony jest we wnętrzu, które zostaje skontrastowane z rozległym, niemal nieosiągalnym pejzażem za oknem. Ciemne, matowe krawędzie wnętrza prowadzą oko widza w stronę jasnego, chłodnego światła zewnętrznego, które wypełnia horyzont.
Centralnym elementem kompozycji jest okno – granica między wnętrzem a przestrzenią na zewnątrz. Horyzont wyłaniający się za murkiem jest jedynie sugerowany, niemal eteryczny, ledwo zarysowany w pastelowej palecie błękitów i szarości. Murek przedzielający widok staje się kluczowym symbolem: oddziela widza od otwartej przestrzeni, narzucając wrażenie izolacji i ograniczenia. Perspektywa obrazu, subtelnie zaznaczona, wzmacnia to poczucie – jakby widz był świadkiem czegoś, do czego dostęp został zablokowany.
Gra światła na powierzchniach jest jednym z głównych środków wyrazu. Blada, rozproszona poświata sugeruje wczesny poranek lub późne popołudnie, chwilę przejściową, pełną ciszy i napięcia. Kontrast między ciężarem ciemnego wnętrza a niematerialnością światła zewnętrznego wzmacnia dualizm przestrzeni zamkniętej i otwartej.
Morze, czyli opowieść o przestrzeni
Obraz można interpretować jako alegorię tęsknoty za wolnością lub refleksję nad barierami, które człowiek napotyka zarówno w sensie fizycznym, jak i emocjonalnym. Zestawienie muru, który ogranicza widok, z rozległym niebem może sugerować pragnienie przekroczenia tych granic – dosłownych i symbolicznych.
Pod względem stylistycznym dzieło przypomina prace artystów, którzy eksplorowali minimalizm i introspektywne podejście do przestrzeni, takich jak Giorgio Morandi w jego cichych, melancholijnych martwych naturach, czy Edward Hopper w obrazach pełnych izolacji i samotności. Mimo różnic formalnych, to dzieło także opiera się na subtelnych napięciach i niedopowiedzeniach, które skłaniają widza do introspekcji i kontemplacji. W ten sposób obraz działa zarówno na poziomie wizualnym, jak i emocjonalnym, wprowadzając widza w przestrzeń, w której cisza i brak bezpośredniej narracji pozwalają na refleksję nad kondycją ludzką i naszym miejscem w świecie.